Piękny ten świat cały, wielka szkoda, że przez ludzi niedoceniany. Zawsze tak było, że człowiek chodził z głową w obłokach, kochał to, czego nie miał, a nie umiał docenić tego, co było w zasięgu ręki i mogło być powodem jego uśmiechu, a nawet szczęścia, a nie udręki.
Cieszmy się z tego, że świeci i ogrzewa nas słońce. A komu śpiewają ptaki i szemrze strumyk? A dla kogo cicho gra w koronach drzew wiatr? A czy nie cieszył nasze oko biały śnieg, który jeszcze niedawno na ziemię spadł. Nawet ten czarny mały krecik, który żyje pod ziemią, musi czasem wyjrzeć na świat, aby zachłysnąć się powietrzem na powierzchni ziemi. A gdyby umiał mówić, powiedziałby pewnie tak: "Jaki piękny ten świat".
A te białe chmurki jak wesołe owieczki, co suną rozkosznie po niebie, kogo one mają cieszyć, jak nie ciebie. Takie jest życie i taki jest świat. A gdy czasem nabawimy się choroby, przeziębienia albo grypy, nie zamartwiajmy się, załóżmy ciepłe skarpety i zaparzmy sobie herbatę z lipy.
