Tak samo jak słońca, powietrza i wody potrzebujemy przyjaźni. W codziennym życiu, a nie w wyobraźni ! Nikt nie jest samotną wyspą, co na oceanie trwa, ale normalną żyjącą istotą, co różne potrzeby ma. Potrzebujemy czasem samotności i ciszy, która pozwala wsłuchać się w siebie, ciszy, która nie jest pustką, ale jest pełna naturalnych dźwięków – ptasiego śpiewu, szelestu poruszanych powiewem liści, wiatru i deszczu. To nam wystarcza, ale na krótko. Czasem nam się wydaje, by to nam wystarczyło, nawet, gdyby było tylko minutką! Przyjaźń to piękne słowo. Ileż to razy pozwalało podnosić się i zacząć żyć na nowo. Ileż tragedii dałoby się uniknąć, gdyby w krytycznej chwili, znalazłby się ktoś, co dobrym słowem i szczerym uśmiechem odmienił nasz los. Kiedy dopada nas rozpacz, to właśnie wtedy najgorsza jest samotność. Bo właśnie samotność, plus rozpacz, równa się tragedia. Czym w potrzebie jest pomocna dłoń przyjaciela? Czy nie ostatnią deską ratunku, który wysłucha, przytuli, otrze łzy i powie: od czego ma się przyjaciół – kto jak nie ty? Są różne przyjaźnie – krótkie, długie i na całe życie. Znamy to i cenimy to należycie. Kochajmy się i szanujmy, upiększajmy tym swoje i naszych przyjaciół życie!
